Yıllardır görmediğim ama kalbimde yaşattığım eski bir dostun telefondaki şen sesiyle döndüm geçmişe.Sanki aynı şehirde,sanki yılların çizdiği çizgiler hiç olmamışcasına,sanki biraz önce ayrılmışızda yarım kalan sohbetimizi tamamlarmışcasına bıraktık kendimizi.
İçim ısındı,hayat daha bir güzel geldi,güneş batmıyorda yeni doğuyor gibiydi.Sanki çocuktum,sanki genç bir kızdım henüz yetişen.Onca kahkahadan sonra telefon kapanmıştı ama ben hala kahkahalarıma hakim olamıyordum.Düşündümde biran ne vefalı arkadaşım varmış.Sonra düşündüm tekrar birde vefasız olanları yok saydım onları.Oysa hepsini özlemiştim ama onlar çoktan unutmuşlardı içilen bir fincan kahveyi.
Belkide benden çok derdi vardı ama hissettirmedi tıpkı yıllar önceki gibi,tıpkı bıraktığım gibi...
3 yorum:
ne güzel... gül sen hep, içini ısıtsın dostlukların...
sağol sibel'cim.Beni gülümsetenlerden biriside sensin.
sende hep gül.canımsın.
:))
seni bukadar mutlu eden bu kişiyi allah'ta hep güldürsün,o gülünce sende gülersin,gülmek sana yakışıyooor. :))))
Yorum Gönder